Στην άκρη του δρόμου είναι αυτά τα δέντρα , η χαμηλή βλάστηση που αναρωτιέται , χαμένη στα σύνορα, αιωρούμενη. Ονειρεύτηκα τον ίδιο άνθρωπο, λίγο πιο ψηλά , στους λόφους που επαναλαμβάνονται διαρκώς. Σταθερός, χαμογελά. Περνούν οι λέξεις, ατμοί τα χέρια, απορία. Ένας μαγνήτης συνέχει τα πάντα, αυτές τις πέτρες , τα βότανα, τις σιωπές. Ο αυτοκινητόδρομος είναι βουβός. Ο βόμβος μας καλύπτει. Στον κάθε λόφο ο ίδιος. Κάποιον χορό επιτελεί.